Mijn naam Jihad betekent letterlijk: “innerlijke strijd”. Deze naam past heel goed bij mij wanneer ik kijk naar de weg die ik heb afgelegd om te komen waar ik nu sta. De keuze tussen opgeven of doorgaan is in mijn leven heel vaak een thema. De basisvraag die ik mezelf geregeld stel is: Geef je op? Bij mij is dit antwoord tot nu toe altijd: Nee! Er hoort voor mij ook automatisch een tweede vraag bij, namelijk: Wat ga ik doen om door te gaan? De wilskracht om in beweging te komen richting verandering is zeker een belangrijke eerste stap, maar de richting waarin je beweegt is cruciaal.
“Geef je op of ga je door?”
Tijdens het afleggen van mijn pad heb ik op een gegeven moment besloten geen slachtoffer meer te zijn van mijn omstandigheden, achtergrond en de manier waarop mensen mij behandelden. Toch kwam de allerbelangrijkste les voor mij van binnenuit en had niks te maken met de buitenwereld. Jezelf wel of niet als slachtoffer te zien heeft vooral te maken met je eigen perceptie en de drempels die je voor jezelf opwerpt. Ik probeerde anders te kijken tegen die drempels om ze uiteindelijk te transformeren.
Vooral wat betreft het opbouwen van een carrière heb ik heel wat tegenslagen te verwerken gekregen. Toen ik startte als ondernemer, kreeg ik vrij snel mijn eerste opdracht in mijn schoot geworpen. Ik dacht dat het altijd zo gemakkelijk zou gaan. Maar wat had ik dat mis. Na het beëindigen van mijn eerste opdracht volgde een reeks van afwijzingen en zat ik op een bepaald moment met mijn handen in het haar. Ook toen ben ik doorgegaan en heb ik de keuze gemaakt om te leren van mijn afwijzingen. Inmiddels met heel wat ervaringen rijker en een diploma als beroepscoach op zak, ben ik in staat om anderen mensen te coachen en te helpen met hun carrière pad en een stuk levensgeluk.
Ik zie namelijk veel mensen die in de overlevingsstand staan. Zelfs met een vermogen op de bank betekent het niet automatisch dat je je vrij voelt en in controle bent. Ik heb inmiddels geleerd dat tijd het meest kostbaarste bezit is die een mens kan hebben. Ik vind het daarom ook jammer om te zien dat er nog veel mensen zijn die zelfs over hun eigen tijd geen regie kunnen en/of durven nemen. Mijn ervaring is juist dat als je dat doet, je pas echt gaat leven! Dit betekent ook dat je kritisch kijkt naar het werk dat je doet. Bij een fulltime dienstverband besteed je immers een derde van je dag aan je baan. Wanneer die werktijd een grote energievreter is, werkt dat ook door op je ‘vrije’ uren. Ik ben er van overtuigd dat de wereld er een stuk mooier uitziet als iedereen het werk doet waar hij of zij gelukkig van wordt.
“Tijd is het meest kostbaarste bezit die een mens kan hebben”
Werken met passie is soms makkelijker gezegd dan gedaan. Wanneer je een eigen bedrijf hebt of wanneer er thuis mensen afhankelijk van jou zijn, dan kan je niet zomaar stoppen. Dus wat ga je doen om die olietanker te keren? Al stuur je nu maar een paar graden bij, dit kan op den duur een wereld van verschil opleveren. Dit betekent overigens niet dat dit proces heel langzaam hoeft te gaan. Eén moment van inzicht kan je perceptie al omkeren en aanzetten om nieuwe stappen te maken.
“Al stuur je nu maar een paar graden bij, dit kan op den duur een wereld van verschil opleveren”
Hier help ik mijn cliënten mee en dit is waar ik goed in ben. Ik weet verbinding te maken met hen waarop zij weer de verbinding aan kunnen gaan met zichzelf en anderen. Samen creëren we een ander perspectief zodat er energie ontstaat waarin beweging komt naar een nieuw (sub-)doel. Ervoor zorgen dat mensen uit hun comfortzone stappen en alles uit hun mogelijkheden halen, dat is mijn talent en ook mijn eigen leerschool geweest.
Van kinds af aan was ik al goed in verbinden. Dat had deels te maken met het feit dat ik hoogsensitief ben en dus snel veel prikkels oppik. Dat heeft mij in mijn jonge jaren heel veel moois opgeleverd, maar vanaf de middelbare school begonnen mensen mij al snel raar te vinden, maar toch ook interessant. Ik zag het detail van het detail en naarmate ik ouder werd, ervaarde ik die gevoeligheid steeds meer als een last. Mijn antennes staan vaak op scherp.
Inmiddels zet ik mijn hoogsensitiviteit in als kracht door bijvoorbeeld lichaamstaal te lezen van mijn cliënten tijdens coaching sessies. Hieruit pik ik veel verborgen informatie op wat weer input is voor de ontwikkeling van de coaching van mijn cliënt. Dit talent op deze manier inzetten is echt iets wat pas de laatste paar jaar bij mezelf meer bewust naar voren is gekomen.
Eerder in mijn leven was het onderdeel van die innerlijke strijd waarbij de hoeveelheid prikkels ook zorgde voor controle verlies. Aan de ene kant was ik mij zeer gewaar van alles om mij heen en aan de andere kant moest ik mij er ook voor afsluiten, omdat het mij teveel werd. Dit maakte dat ik moeilijk kon doen alsof. Ik probeerde wel onzekerheden en gevoelens van woede weg te stoppen, maar ze kwamen altijd aan de oppervlakte. Zo kreeg ik tijdens sollicitaties rode vlekken in mijn nek en wangen en gaf mijn lichaam duidelijk andere signalen af. Dat is tegelijkertijd mijn zegen en mijn zorg. Ik kon niet anders dan weer de controle echt terugpakken door kritisch naar mezelf te kijken. Dit proces begon eigenlijk al in mijn jeugd.
Ik zat toen in een zoektocht naar mijn identiteit en vroeg mij af bij wie ik nou echt hoorde. Dit was eigenlijk een logisch gevolg van Nederlander zijn met Marokkaanse (voor)ouders. Ik houd er niet van om te spreken over zaken als discriminatie en het aannemen van een slachtofferrol. Ieder mens heeft uitdagingen waarmee hij of zij te maken krijgt. Toch was ik vaak boos over onrecht en onbegrip dat ik van binnen voelde en wat ik ook tegenkwam in concrete situaties. Dit ontstond echt niet altijd met opzet zoals veel mensen denken. Het was gewoon dat de maatschappij toen nog niet heel erg echt gewend was aan mensen met een migratieachtergrond.
Zo had ik bijvoorbeeld een leraar die met oprechte interesse en betrokkenheid vroeg wanneer ik weer terug zou gaan naar Marokko. Hij wist dat ik hier in Nederland was geboren, maar voor hem was het logisch dat ik weer naar de plek van mijn voorouders zou gaan.
Een andere leraar, meester Hans uit groep 7, zei: “Jij gaat het later heel moeilijk krijgen, jongen.” Mede door die opmerking leerde ik mezelf door de jaren heen: “Jihad, jij gaat die baan toch niet krijgen met zo’n naam.” Naast het feit dat ik als volwassene veel werd afgewezen voor banen, was dit toen al een start van een proces van enorme zelfafwijzing. Als volwassen man, werkend aan zijn carrière, moest ik wel na vele dieptepunten en afwijzingen op de arbeidsmarkt mijn strategie veranderen en mezelf analyseren en verbeteren. Het kon niet anders! Pas later begreep ik dat meester Hans zag waar de maatschappij toen stond. Dat had hij duidelijk willen maken met die opmerking. Ik had er zélf een andere gedachte aangeplakt door tegen mezelf te zeggen: “Wie ben jij nou eigenlijk? Waarom ga je überhaupt nog solliciteren?”
“Jihad, jij gaat die baan toch niet krijgen met zo’n naam.”
Het heeft een aardige tijd geduurd voordat ik dat inzag. Die reis naar een ander denkpatroon is gestart tijdens mijn middelbare schooltijd. Mijn ouders stuurden mij naar een coach, omdat ik maar moeilijk kon aarden op school.
Ik moest leren omgaan met mijn ‘vuur’ en boosheid en toen kwam coach Mohammed op mijn pad. Een wijze, succesvolle, betrokken man die mijn ouders kenden van de moskee. Hij heeft zich jarenlang voor mij ingezet en mij enorm geholpen bij mijn ontwikkeling.
Hij dacht: “Deze jongen is niet lastig maar hij is gefrustreerd om het feit dat hij gelooft en voelt dat hij beter verdient, maar dat hij door externe omstandigheden het met veel minder moet doen.” Hij zei later tegen me: “Ik kon niet anders dan jou begeleiden in dat proces van leren omgaan met jezelf, want je stond jezelf in de weg.” Hij begreep dat niks mij zou weerhouden om mijn dromen te verwezenlijken, zolang ik maar met mezelf leerde omgaan. Hij sloot af met: “Jammer genoeg zijn er talloze voorbeelden van talentvolle jongeren die meer zouden kunnen verdienen maar genoegen nemen met veel minder.”
Mohammed was een man waar ik tegenop keek en hij behandelde mij altijd als zijn gelijke. Ik dacht als hij het kan, dan kan ik het ook! Hij hield mij altijd een spiegel voor. Hij zei dan: “Beste Jihad, woede en frustratie helpen je niet om uit je beknellende situatie te komen. Welke beslissing je dan ook neemt, er zullen altijd twee slachtoffers zijn voor jou. Namelijk jij en jij. Is het niet je ego, dan ben je het altijd nog zelf. Dus kijk vooruit naar de mogelijke impact van je beslissingen en beslis dan of het je verder helpt naar je doel om te overwinnen of dat het juist verlies oplevert.”
“Woede en frustratie helpen je niet om uit je beknellende situatie te komen. Welke beslissing je dan ook neemt, er zullen altijd twee slachtoffers zijn voor jou. Namelijk jij en jij. Is het niet je ego, dan ben je het altijd nog zelf”
Voor mij waren die gesprekken met Mohammed vonkjes in een donkere tunnel. Rolmodellen als hij zijn enorm belangrijk om in je omgeving te hebben. Helaas is dat niet iedereen gegund, maar je kunt er wel actief zelf naar opzoek en met jezelf aan de slag gaan. Tegenwoordig is het veel gebruikelijker om een coach in te schakelen. Het is mijn grootste compliment als mensen een stukje herkennen van zichzelf in mijn verhaal en mij het vertrouwen geven om met hen die olietanker, die jouw leven heet, te keren. Ongeacht achtergrond, leeftijd, etniciteit of geslacht. Ik wil er voor anderen zijn zoals Mohammed er voor mij is geweest. Dat is het mooiste wat er is.
“Ik wil er voor anderen zijn zoals Mohammed er voor mij is geweest. Dat is het mooiste wat er is.”
Recente reacties